Greek Orthodox Web 41
ORTHODOX CHRISTIANITY – MULTILINGUAL ORTHODOXY – EASTERN ORTHODOX CHURCH – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ – SIMBAHANG ORTODOKSO NG SILANGAN – 东正教在中国 – ORTODOXIA – 日本正教会 – ORTODOSSIA – อีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์ – ORTHODOXIE – 동방 정교회 – PRAWOSŁAWIE – ORTHODOXE KERK - නැගෙනහිර ඕර්තඩොක්ස් සභාව – СРЦЕ ПРАВОСЛАВНО – BISERICA ORTODOXĂ – GEREJA ORTODOKS – ORTODOKSI – ПРАВОСЛАВИЕ – ORTODOKSE KIRKE – CHÍNH THỐNG GIÁO ĐÔNG PHƯƠNG – EAGLAIS CHEARTCHREIDMHEACH – ՈՒՂՂԱՓԱՌ ԵԿԵՂԵՑԻՆ / Abel-Tasos Gkiouzelis - https://abel-tasos-gkiouzelis.blogspot.com - Email: gkiouz.abel@gmail.com - Feel free to email me...!
http://greekorthodoxweb16.blogspot.com - Θεός και Επιστήμη
http://greekorthodoxweb22.blogspot.com - Ερωτήσεις
http://greekorthodoxweb23.blogspot.com - Η Ορθοδοξία μέσα από την Αγία Γραφή
Από την Ποιητική Συλλογή «Φύλλα…»
Ποιήματα του Άβελ-Τάσου Γκιουζέλη
https://poiimataabel.wordpress.com
https://abel-tasos-gkiouzelis.blogspot.com
Email: gkiouz.abel@gmail.com
* * *
– Τεντώνει την αγάπη Του –
Μ’ ἕνα ἰδιαίτερο σχέδιο
ἥ χρωματισμό
“Ὁ Κύριος πού τεντώνει
τούς οὐρανούς”(Ζαχαρία 12, 1)
τεντώνει τήν ἀγάπη Του…!
<>
– Ψυχή… –
Οἱ τεχνιτές λίμνες
γιά νά γίνουν ὄμορφες
ἔχουν τήν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου…
Τελευταῖα πρόσεξα
ὅτι μέσ’ στήν καρδιά μας
ἔχουμε μιά τεχνιτή λίμνη
ὅπου Δημιουργό ἔχει
τόν ἴδιο τό Θεό
πού ἔγινε ἀνθρωπος
γιά νά τῆς δώση λίγο
ἀπ’ τή θεϊκή ὀμορφιά Του…!
<>
– Γελάει… –
Ξέρω θά πῆς…
χά, χά, χά… γελάει…
κι ἕνα δάκρυ κυλάει…
γελάω ἀπό χαρά καί κλαίω
ἀπό συγκήνησι
ὅποτε διαβάζω αὐτό τό ποίημα…!
<>
– Περπατώντας στά νερά –
Νόμιζες ὅτι οἱ τεχνιτές
λίμνες δέν εἶναι ὄμορφες…
ὅτι πάνε κόντρα στή
φυσική δημιουργία τοῦ Θεοῦ…
Ὅμως, “βαθιά μέσ’ στήν
καρδιά”(Παροιμ. 22, 18)
ὑπάρχει μιά τεχνιτή λίμνη
τήν ὁποία φτιάχνουμε ἐμεῖς
καί ὁ Θεός καθημερινά
τή διασχίζει “περπατώντας
στά νερά”(Λουκ. 14, 28)…!
<>
– Λίμνες που ξεχιλίζουν από συγκίνισι –
Ὅταν ὁ Θεός περπατάη
σέ φουρτουνιασμένα νερά
τά γαληνεύει…
ἀλλα ὅποτε έρχεται «περπατώντας
πάνω στή λίμνη» (Ματθ. 14, 25) τῆς καρδιᾶς μας
τήν ἀναταράσσει…
Καί τότε αὐτή
ξεχιλίζει ἀπό συγκίνησι
κι ἐμεῖς δακρύζουμε
γιά τήν πολύ Του ἀγάπη…!
<>
-Acquerello…-
Καθώς ζωγράφιζεις τήν
ὑδατογραφία τῆς καρδιᾶς σου
ἀκοῦς τή σιωπή τοῦ Θεοῦ
νά σοῦ λέη, κάνε
“λίγο χῶρο στήν καρδιά”(Β΄ Κορ 7, 2)
γιά νά μπῆ ἡ
βαθύχρωμη ἀγάπη…!
<>
-Χαρά Χριστοῦ-
Ἄν ἡ πόρτα εἶναι κλειστή
τό δωμάτιο πέρνει δροσιά
ἀπ’ τήν καρδιά σου…!
<>
-Εdelweiss…-
Πολλά γράφθηκαν
γιά τή λίμνη
τῆς ψυχῆς μας
πού βρίσκεται ἀνάμεσα
στίς Ἑλβετικές Ἄλπεις,
στά “ὡραῖα αὐτά βουνά”(Δευτ 3, 25)
ἐκεῖ μέσ’ στήν καρδιά μας…
πού μέ τήν προσευχή φυτρώνουν
τά ὄμορφα edelweiss…!
<>
— Ποτάμια πού συναντούν τή θάλασσα —
Avanti maestro!
Καί οἱ ρίζες τῶν λουλουδιῶν
μαζί μέ τήν μουσική
ἀρχίζουν νά ψάχνουν τήν ἐπιφάνεια τοῦ ἐδάφους,
μέσα σέ μιά ἀνέμελλη, ἄηχη ἀνοδική πορεία,
σάν τήν ἄηχη προσευχή σου,
σάν τούς διακριτικούς παλμούς τῆς καρδιᾶς σου,
πού μόνο ἐσύ ἀκοῦς…!
Σάν τά ποτάμια πού συναντούν
ἐπιτέλους τή θάλασσα…!
<>
– Σέ αὐτή τήν παραλία πού ἀράζουν τά καράβια –
Προχωροῦσες μέ ἀβέβαιο
καί φοβισμένο βῆμα,
μιλοῦσες μέ τρεμάμενη
καί ἀβέβαιη φωνή…
Βγαίνεις καί περπατᾶς στά βότσαλα,
μετρᾶς κάθε βῆμα σου
γιά νά φτάσης ὡς ἐδῶ
σέ αὐτή τήν παραλία
τις μεγάλης πόλης
πού ἀράζουν τά καράβια
σάν μικρές προσευχές
μέσα στήν ψυχή σου,
πού ἑτοιμάζονται νά ταξιδέψουν
σάν τή φλόγα τοῦ κεριοῦ…!
<>
-Τα πουλιά που πετούν ψηλά-
Τό νερό κυλάει με μουσική ἀγάπης
τό νερό συναντάει τήν λίμνη τῶν ἀναμνήσεων
ἀπό τόν Παράδεισο πού ἔχασες.
Τά λόγια τῆς καρδιᾶς σου
δέν χάνουν ποτέ τήν ἠχό της φωνής τοῦ Θεοῦ
ἡ ὁποία ψάχνει νά αγγίξη τίς πονεμένες συλλάβες,
πού έγιναν νότες.
Βγάζεις το κεφάλι σου στον εξώστη
και κοιτάς τον ουρανό,
να δεις τα πουλιά που πετάνε ψηλά
σαν τις προσευχές σου
στο Θεό.
<>
— Λαμπροφωνία —
Τό ἀποτέλεσμα τοῦ βαθαίνω
εἶναι μιά ὑπέροχη λαμπροφωνία
στούς ὄμορφους τριανταφυλλότοπους
τῆς καρδιάς σου
ὅπου οἱ ἀβρές,
κομψές κινήσεις τῆς προσευχῆς
χαμογελοῦν στίς βαθύχρωμες χαρτοθήκες τῆς ψυχῆς σου
καί συναντοῦν τήν ἀγάπη…
τήν ἀγάπη γιά τούς ἐχθρούς…
τήν σπάνια σάν
ἀκατέργαστo διαμάντι αὐτή ἀγάπη…
<>
-Ποίηματα για τα λουλούδια των ερήμων-
Ποιήματα ζωγραφισμένα
πάνω στήν ἄμμο γιά…
τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ…
γιά τήν προσευχή…
γιά τό Σταυρό…
γιά τήν Ἀνάστασι…
γιά τήν καρδιά…
γιά τή δίεσι…
καί γιά τίς ἐρήμους…
γιά τό Θεό πού ἔγινε Παιδί
καί Σταυρώθηκε…
γιά σένα…
<>
-Ὁ Θεός κοντά σ᾽ ἕναν ἄθεο…-
Ζοῦσα χωρίς Θεό,
ἀλλά ὁ Θεός ζοῦσε μαζί μου…
Περπατοῦσα χωρίς Θεό,
ἀλλά ὁ Θεός βάδιζε μέσα μου…
Δέν εἶχα καμμία
πνευματική ἀναζήτηση
ἀλλά ἡ ψυχή μου δίψαγε
για Τόν Δημιουργό της…
Νόμιζα ὅτι ὁ Θεός
δέν ἦταν ποτέ δίπλα μου,
ἀλλά Ἐκεῖνος μέ κρατοῦσε
στήν ἀγκαλιά Του…
<>
-Ἕνα ταξίδι ἀπό καρδιά σέ καρδιά-
Στήν ἔρημο ἔξω
ἀπ’ τήν Πολι τοῦ Μεξικοῦ…
ἤ λίγο ἔξω ἀπ’ τήν πόλι
της ψυχῆς σου…
“ἡ ἄμμος ἡ καυτή
θά γίνη λίμνη”(Ἡσ 35, 7)…
σ’ ἕνα ταξίδι ἀγάπης…
ἀπ’ τήν καρδιά μας
στήν καρδιά τοῦ Θεοῦ…
ἀπ’ τήν καρδιά τοῦ Θεοῦ
στήν καρδιά μας…
Σ’ ἕνα ταξίδι
ἀπό καρδιά σέ καρδιά…!
<>
-Οἱ κάλυκες τῶν λουλουδιών της καρδιάς τοῦ Θεοῦ-
Ἡ καρδιά τοῦ Θεοῦ
εἶναι γεμάτη λουλούδια καί
“οἱ κάλυκες τῶν λουλουδιῶν της”(Ἐξ 37, 17)
γεμάτοι χρωματιστή ἀγάπη
μέ τά χρώματα τοῦ οῦράνιου τόξου
νά τραγουδοῦν μέ τίς νότες
ἑνός χαμόγελου,
μέσα στήν καρδιά σου,
μικρή μου καρδιά..!
<>
-Κήποι σ’ ακροποταμιά-
Ποιήματα γιά τά πουλιά…
γιά τά δάση…
γιά τούς ζωγράφους…
γιά τήν ποίησι…
γιά τά ποτάμια…
και τά φύλλα τῶν δένδρων…
γιά τά δάκρυα…
γιά τίς μαριονέττες…
γιά τό πεντάγραμμο…
Ποιήματα “σάν κῆποι σ’ ἀκροποταμιά”(Αριθμοί 24, 6)…!
<>
-Δίεση-
Πάντοτε κοίταγα μέ ἀπορία
τό κουμπί μέ τή δίεσι κάτω δεξιά
στή συσκευή τοῦ τηλεφώνου…
Τί νά σημαίνει ἄραγε;…
Ποῦ νά χρησιμεύη;…
Ὅποτε ἔπιανα τό τηλέφωνο
αὐτές τίς σκέψεις ἔκανα…
Ἀλλά ποτέ δέν θέλησα
νά μάθω ποῦ χρησιμοποιεῖται…
Μ’ ἀρέσει νά μοῦ θυμίζη
τό παιχνίδι τῆς τρίλιζας…
Ἐπίσης, μου θυμίζη ἕνα παιχνίδι
πού χαράζουν στό ἔδαφος γραμμές καί
παίζουν κουτσό τραγουδώντας…
Μιά μέρα σχεδίασα μιά δίεσι
καί τή χρωμάτισα μέ μπλέ στυλό…
κι ἀπό τότε μοῦ θυμίζει τό Σταυρό…!
Θεέ μου, ὅλα Σέ θυμίζουν…!
<>
Ἀνύψωσι φθόγγου…
Ἕνα μεσημέρι μπῆκα στό
ἠλεκτρονικό λεξικό καί κοίταξα
τί σημαίνει ἡ λέξι δίεσι…
Ἀπό τότε στά πρόχειρα
χαρτάκια τοῦ μυαλό μου
σχεδιάζω μία δίεσι
καί μ’ ἕνα μισοτελειωμένο Parker
ἀργά τή ζωγραφίζω…
καί πάντα σχηματίζεται ὁ Σταυρός…
Σημάδι ἀνύψωσις φθόγγου
κατά ἕνα χρωματικό ημιτόνιο
πρός τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ…!
<>
-Νεροπηγές-
“Καθόμουν στό ἔδαφος”(Α΄ Ἔσδρα 8, 68)
τῆς καρδιᾶς μου
κι έγραφα ποιήματα
γιά τή μουσική…
γιά τή χαρά…
γιά τή συγκίνησι…
καί τή δοξολογία στό Θεό…
γιά τό Grand Canyon…
γιά τίς νεροπηγές…
για τους Προφήτες που έγραψαν για Σένα…!
<>
-Χαλίκια πάνω στόν τοῖχο-
Ζωγράφιζες μέ τό νοῦ
“χαλίκια πάνω στόν τοῖχο”(Σοφία Σειράχ 22, 18)…
ἑνός δρόμου στά δυτικά προάστια
τῆς ψυχῆς σου
μέ ἕνα ἀκαθόριστο
δεκαεπτασύλλαβο
τό ὁποῖο συλλάβιζες ἀπό τά νιάτα σου…
νόμιζες ότι κάποτε θά σταματοῦσε
ἡ ψυχή σου νά συλλαβίζη…
άλλά ἡ ψυχή, στό εἶχα πεῖ,
παραμένει πάντα παιδί….!
<>
-Καβατίνα-
Ζωγραφίζεις τίς
νότες μιᾶς καβατίνας…
μιᾶς μικρῆς μονωδίας
πού μιλάει για μιά καλαμήτρια
πού συλλέγει καλάμια δίπλα στή
“μικρή πηγή πού ἔγινε
ποταμός”(Ἐσθήρ 10, 5)…
Γιά μιά καλαμήτρια
πού γονατίζει στίς ὄχθες
καί προσευχόμενη
σηκώνει τά χέρια της
γιά ν’ ἀγκαλιάση τό Θεό…!
Ὅταν προσεύχεσαι
σηκώνεις τά χέρια κι εἶναι
σάν νά θέλης
ν’ ἀγκαλιάσης τό Θεό…
θά λέη πάντα αὐτή ἡ καβατίνα…!
<>
-Grand guignol-
Ὅταν εἶσαι στήν ἔρημο
καί ὁ πιό κοντινός
σιδηροδρομικός σταθμός
εἶναι τόσο μακρυά…
ὅταν νυχτώνη καί
τό σκοτάδι τῆς καρδιᾶς σου
μέ κάθε grand guignol
σέ ψιλαφίζει…
ὅταν νιώθης ἐγκλοβισμένος
σ’ ἕνα βαθύ σπήλαιο
μέ ἀπότομη χαράδρα
στά ἔγκατα τῆς καρδιᾶς σου,
στά ἔγκατα τῆς γῆς…
τότε ὁ Θεός γεμάτος ἀγάπη
“μέ σκοινιά κρέμεται στό κενό”(Ἰώβ 28, 4)
καί κάθε grand guignol
τό μετατρέπει σέ
ὄμορφο Grand Canyon…!
<>
-Far west…-
Ὁ χειμώνας ἔφτασε
καί ἡ παγωνιά ἀγκαλιάζει
τά γυμνά κλαδιά
τῆς καρδιᾶς σου…
Μά στή σιωπή τῆς πόλεως φάντασμα
μέσ’ ἀπ’ τό θαμπό παράθυρο
διακρίνεις ὅτι Κάποιος
χτυπάει τήν
πόρτα τῆς ψυχῆς σου…
Ὁ Θεός μέσα στίς
ἄδειες πόλεις φαντάσματα,
“στίς σκοτεινές στοές
τῶν ὀρυχείων φέρνει φῶς
κι ἀναζητάει μέσα στῆς γῆς τά ἔγκατα
τό πέτρωμα”(Ἰώβ 28, 3)
τῆς καρδιᾶς μας…!
<>
-Maggiore…-
Mέσα ἀπό τόνους minore
μέσα ἀπό τόνους maggiore
μέσα ἀπό “λάκκους
μέ πίσσα”(Γεν 14, 10)
μέσα “σέ δρόμους πού
δέν εἶχαν χαραχθῆ”(Ἱερ 18, 15)…
εἶδα νά ἀνασταίνωνται καρδιές…!
Πέρα ἀπ’ τούς τόνους minore
πέρα ἀπ’ τούς τόνους maggiore
πέρα ἀπ’ τό φράγμα τοῦ ἤχου
μέσ’ σέ κοιλάδες ἀγάπης..
μέσ’ στήν καρδιά μου…
ἔτη φωτός μακρυά
άλλά καί τόσο κοντά…
μέσα μου…
συνάντησα,
Ὦ, Θεέ μου,
τήν ἀγάπη Σου…!
<>
-Meeting…-
Συνήθως τά ποιήματα
τελειώνουν μέ μιά εὐχή
ἀλλά ὑπάρχουν καί ποιήματα
πού ξεκινοῦν μ’ αὐτή…
“Ἄχ, ἄν ἦταν ἄνθρωπος ὁ Θεός,
ὅπως ἐγώ”(Ἰώβ 9, 32)…!
Ἡ εὐχή ἑνός δικαίου συναντήθηκε
μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ
καί κατέβασε τό Θεό στή γῆ
γιά νά ἀνεβάση ὅλους
τούς ἀνθρώπους στήν
Οὐράνια Βασιλεία Του!
<>
-Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νά προσεύχονται στό Θεό-
Ὅταν τά χρώματα
ἀντικαταστήθηκαν
μέ λέξεις σχηματίσθηκαν
οἱ πιό ὄμορφες προσευχές…
Ὅταν “οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν
νά προσεύχωνται στό Θεό”(Γεν 4, 26)
ἡ ἀγάπη ἔνωσε κάθε δίστιχο πού ἦταν
ἀπομονωμένο στό μίσος
καί σχηματίσθηκαν
τά πιό ὄμορφα ποιήματα…!
<>
-Hippies (Ελληνικά & Ισπανικά)-
Ὅταν οἱ hippies συναντοῦν τήν Ὀρθοδοξία,
ὁ Παράδεισος ἀνθίζει…
Flores de Cielo…
Ὅταν οἱ hippies συναντοῦν τήν Ὀρθοδοξία,
ὁ Παράδεισος γεμίζει ἀπό λουλούδια…
El Cielo se llena de flores …!
<>
-Conserto-
Κυρίες καί κύριοι, γειά σας…!
Παρακαλῶ ἡσυχία…!
Τά πουλιά ἀρχίζουν
τό δικό τους conserto
μέ maestro τό Θεό…!
Ἔτσι ἴσως κάποτε
νά εἶχες ξεκινήσει
μία σχολική σου ἔκθεσι…
ἤ ἁπλά αὐτή νά ἦταν μιά
παιδική σου σκέψι
καθώς περπατοῦσες στό δάσος…!
Τά χρόνια πέρασαν, μεγάλωσες…
τουλάχιστον μόνο σωματικά…
γιατί μέσα σου νιώθεις ἀκόμη παιδί,
σάν νά μήν πέρασε μιά μέρα…!
Ἀκόμη καί τά πουλιά
συνεχίζουν τό ἴδιο conserto
μέ maestro πάντα τό Θεό…
καί σένα ἀκόμη θεατή
στό χορτάρι ὀκλαδόν…!
<>
-Painters & strollers-
Ὑπαίθριοι ζωγράφοι
μέ θεατές τά πουλιά στά κλαδιά
καί μερικούς strollers
μέ μονόχρωμες ὀμπρέλλες
οἱ ὁποῖες ὅλες μαζί
σχηματίζουν μιά
πολύχρωμη εἰκόνα
στό γκρί τοῦ οὐρανοῦ…
μέ τό ἄρωμα τῆς βροχῆς
στήν καρδιά τοῦ περαστικοῦ…
ἀναρωτιοῦνται ἄν
“μποροῦν τά βαθιά ποτάμια”(Ἱερ 18, 14)
νά πέσουν ὡς βροχή
βαθιά μέσ’ στήν καρδιά…
ἐκεῖ πού τά χρώματα
τοῦ οὐράνιου τόξου
ἀντικαθιστοῦνται μέ λέξεις
καί σχηματίζουν προσευχές…!
<>
-Face to face- (Greek)
Μέ τήν προσευχή
ζωγραφίζεις τή συγκίνησι…
ζωγραφίζεις τή χαρά…
σέ πρόσωπα…
σέ ψυχές…
ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ
ἐνώνεται μέ τήν καρδιά μας…
Τό Προσωπό Του ἐνώνεται
μέ τό προσωπό μας
σέ μιά ἀγάπη
Face to face…
<>
-Μέσα σέ χρυσό πλαίσιο-
Ἡ αἰώνια ἔγχορδη συμφωνία
ἀπ’ τό πεντάγραμμο τοῦ Θεοῦ
χαμηλόφωνα ραβδώνεται
στήν ὄμορφή πόλι…
στίς λέξεις τῶν προσευχῶν σου…
στήν παλλέτα τῶν χρωμάτων…
δίνοντάς σου τή
χαρά τοῦ Θεοῦ
σάν χαρούμενες μαριονέτες…
σάν καλλιτέχνες
σέ πεζόδρομο…
πού ζωγραφίζουν τούς
καταρράκτες τοῦ Νιαγάρα
πάντα μέ οὐράνιο τόξο…
“μέσα σέ χρυσό πλαίσιο”(Ἐξ 39,13)…!
<>
-Ἡ κόρη τοῦ ματιοῦ Μου-
God says…
Τά μεσημέρια πού ὅλα
ἠρεμοῦν καί ξεκινοῦν οἱ
ὧρες κοινῆς ἡσυχίας
οἱ σκέψεις σου
πλησιάζουν σ’ Ἐμένα…
καί οἱ κρυστάλλινες σταγόνες
ἀπ’ τήν “κόρη τοῦ ματιοῦ Μου”(Ζαχαρία 2, 12)
σχηματίζουν διαμάντια
διάφανων δακρύων
στόν κανθό…
στήν άκρη τῶν ματιῶν σου…
καί μετατρέπουν τόν
ἀκάνθινο στέφανό Μου
σέ βασιλικό στέμμα
τῆς ψυχῆς σου…
μέ ἕνα χαμόγελο πού ξεκινάει ἀπ’ τήν καρδιά σου
καί καταλήγει στό πρόσωπό σου…!
Always I love you…
… God says…
<>
-Στίς παλάμες τῶν χεριῶν Μου-
Ὁ Θεός μέ τήν καθαρότατη
ἀγάπη Του ἔγινε
σάν παιδί πρίν Ἐνανθρωπήση…
καί ὅπως ἕνα παιδί
ζωγραφίζη αὐτό πού ἀγαπάει
στήν παλάμη τοῦ χεριοῦ του,
ἔτσι κι ὁ Θεός
μέ παιδική ἀγάπη μᾶς πιάνει
τόν καθένα
ξεχωριστᾶ καί μᾶς λέει·
“Νά, κοίτα, Ἐγώ μέσ’ στίς παλάμες
τῶν χεριῶν Μου
σέ ζωγράφισα”(Ἡσ 49, 16)…!
<>
-Δέντρα αλόης-
Ποιήματα γιά τά μεσημέρια…
γιά τίς νύκτες…
γιά τίς κοιλάδες…
γιά τούς ἤχους maggiore…
γιά τούς ἤχους minore…
καί γιά τό φράγμα τοῦ ἤχου…
γιά τά ἔτη φωτός…
γιά τά ἀστέρια…
και γιά τά ὑπόστεγα…
Ποιήματα “σάν δέντρα ἀλόης
φυτεμένα ἀπ’ τόν Κύριο”(Αριθμοί 24, 6)
<>
-Ἡλιακτίδες πού παίζουν τρέχοντας-
Καθώς περπατοῦσες
στό ἤρεμο κοιμητήριο
μέ τίς ἡλιακτίδες τοῦ ἥλιου
νά τρέχουν σάν
μικρά παιδιά παντοῦ
καί νά θυμίζουν τήν Ἀνάστασι
διάβασες κάπου
μέ δάκρυα στά μάτια…
Ἡ ψυχούλα του “ζῆ μαζί μέ τό Θεό,
γιατί ὁ Κυρίαρχος τῶν πάντων
τήν ἀγάπησε”(ΣΣολ 8,3).
<>
-Στήν κάνη τῆς ἀγάπης-
Κοίτα τί κάνει…
βάζει στήν κάνη τήν ἀγάπη
καί πατάει τήν σκανδάλη…
ὄχι γιά νά τή σκοτώση,
ἀλλά γιά νά τή
στήλη πιό μακρυά…!
<>
-Nemesis-
Ὅταν θυμώνης
αἰσθάνεσαι ὅτι κάνεις
baging jumping xωρίς σχοινί…
μακρυά ἀπό ἀνθρώπους…
πυροβολεῖς τά πουλιά
πάνω στά κλαδιά
σπάζοντάς τα…
καί τά πουλιά φεῦγουν
τραγουδώντας
στό ἑπόμενο κλαδί
τό ὁποῖο ἔγινε σφεντόνα…
ἤ boomerang…
δέν θυμᾶμαι…
γιά νά κτυπήση ἐσένα
ἤ τά πουλιά
στά ἑπόμενα κλαδιά…
“Ψάχνω γιά ἀνθρώπους
μά δέν βρίσκω οὔτε ἕνα·
καί γιά πουλιά,
μά ὅλα ἔχουν φύγει”(Ἱερ 4, 25).
<>
-Ὅταν ὁ Θεός παγώνη τά δακρυά σου-
Ὅταν προσεύχεσαι
καί δακρύζεις
ἀπ’ τά δάκρυά σου ὁ Θεός
“συλλέγει τοῦ νεροῦ τίς στάλες,
ἀτμό τίς κάνει, ὀμίχλη ἤ
φτιάχνει τή βροχή”(Ἰώβ 36, 27)…!
Κάποιες ἀπ’ αὐτές,
ὅμως, τίς παγώνει…
τίς κάνει νιφάδες χιονιοῦ
μέ ὄμορφα γραμμικά
καλλιτεχνικά σχήματα
γιά νά στίς δώση
στίς δύσκολες στιγμές
τοῦ χειμῶνα τῆς ψυχῆς σου
μέσα σ’ ἕνα ὄμορφο κουτάκι
μέ κορδέλα τήν “ἀντανάκλασι”(ΣΣολ 7, 26)
τῆς ἀγάπης Του…!
<>
-Πεφταστέρι…-
Πολλές φορές κάθεσαι
στά σκαλάκια τοῦ μώλου,
ἐκείνου τοῦ μικροῦ λιμανιοῦ…
καί σ’ ἀρέσει νά
κοιτᾶς τ’ ἀστέρια…
βλέπεις τά πιό κοντινά…
σάν νά κοιτᾶς ἀπ’ τό λιμάνι
τό ἀπέναντι νησί
μέ τά φωτάκια τῶν σπιτῖῶν
ν’ ἀνάβουν ἕνα ἕνα…
Ὅταν ἕνα ἀστέρι κινῆται
δέν σημαίνει ὅτι πέφτει,
δέν σβήνει, δέν χάνεται…
μπαίνει μέσ’ στήν καρδιά σου…
γιά νά σοῦ θυμίζη ἐκεῖνο
τό ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ
πού διέσχισε τόν οὐρανό
μέ τροχιά τό
χαμόγελο τοῦ Θεοῦ…!
<>
-Μεγαλοπρεπή βασίλισσα μέ γαλάζιο φόντο-
Στό κέντρο τῆς πόλεως
κάτω ἀπό ἕνα ἀδιάφορο ὑπόστεγο
πού κάνει πώς δέν σέ ξέρει…
ἀλλά συνεχίζει νά σέ φιλοξενῆ
γιά ὅση ὥρα θέλεις…
ἔκατσες γιά λίγα λεπτά σ’ ἕνα
μαρμάρυνο πλατύσκαλο
μιᾶς πολυκατοικίας…
γιά νά σημειώσης πρόχειρα
στό περιθώριο τῶν τελευταίων
σελίδων ἑνός βιβλίου
τρία ἀκόμη στιχάκια
γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ…
πού μέσ’ τήν καρδιά μας μοιάζει μέ
“μεγαλοπρεπή βασίλισσα”(Α΄ Ἐσδρα 4, 40)
πού γιά τίς ψυχές μας εἶναι
ὅ,τι τό γαλάζιο φόντο
τοῦ οὐρανοῦ
γιά τή γκρί πόλι…!
<>
-Στις όχθες των ποταμών-
Ποίηματα γιά τά μικρά λιμάνια…
γιά τά μικρά νησιά…
και γιά τίς λίμνες
Ποιήματα γιά τήν πολι τῆς ψυχῆς σου…
γιά τίς εὔκολες καί τίς δύσκολες στιγμές…
καί γιά τά μονοπάτια…
Ποιήματα γιά τά ἀγριολούλουδα…
γιά τούς ἀλῆτες τοῦ Θεοῦ…
και γιά τή βροχή…
γιά τά χρώματα…
γιά τίς ὄμορφες πόλεις…
καί γιά τή χαρά τοῦ Θεοῦ…
Ποιήματα “πλάι στῶν ποταμῶν τίς ὄχθες”(Αριθμοί 24, 6)…!
<>
-Graphic Arts…-
Εἶναι γραφικές οἱ στιγμές
κοντά στό Θεό…!
Ἀναμνήσεις…
προσευχές…
τυπογραφικές στιγμές σέ
πολτοποιημένα καλλιτεχνικά χαρτιά
διακοσμημένα μέ φύλλα…
ἡ ὀμορφιά συναντιέται
μέ τήν ἀσχήμια…
καί ἡ εὐωδία τῆς ὀμορφιᾶς
σάν μελάνι μέσ’ στό νερό
διαχέεται παντοῦ…
καί τό νερό πέρνει χρῶμα…
ἕνα ἀπ’ τά χρώματα τοῦ
οὐράνιου τόξου…
ἤ ὅλα μαζί…!
<>
-Τυπογραφικές στιγμές-
Τά βήματά σου μερικές φορές
μοιάζουν μέ
τυπογραφικές στιγμές
points… pt…
κάποιες φορές μοιάζουν
μέ βήματα στή σελήνη…
ἄλλες φορές εἶναι πρός τά μπρός,
μά ὑπάρχουν στιγμές πού
εἶναι πρός τά πίσω…
ἄλλες φορές πατᾶς τό forward
κι ἄλλες στιγμές
πατᾶς τό backward…
καί τό ξεχνᾶς πατημένο…
ὡσπου εὐτυχῶς τελειώνει ἡ μπαταρία…
ἤ κάποιος κλείνει τό γενικό…!
Καί ὅταν σταματάη ἡ μουσική
ἀρχίζουν νά τραγουδοῦν τά πουλιά…!
<>
-Λίμνες πού γελοῦν-
Ποτέ δέν μποροῦσα
νά φανταστῶ
πώς γελοῦν οἱ λίμνες…
λίμνες πού σχηματίσθηκαν
ἀπ’ τά δάκρυά σου…!
Ποτέ δέν μποροῦσα νά φαντασθῶ
πώς ὑπάρχουν
μεταχειρισμένα δάκρυα…
δάκρυα ἀπ’ τήν ἴδια
λίμνη τῆς καρδιᾶς σου…
ὅπου ὁ Θεός τά μετέτρεψε
σέ δάκρυα χαρᾶς
καί συγκινήσεως…!
<>
-Comme ci comme ça-
Εἶπες νά γράψης ἕνα ποίημα
πού δέν θά σ’ ἀρέση πολύ…
πού θά σ’ ἀρέση
ἔτσι κι ἔτσι…
comme ci comme ça…
γιά νά τό πετάξης μακρυά…
μέσ’ στήν καρδιά τοῦ Θεοῦ…
γιά νά δῆς τί θά γίνη…!
Τά χρόνια πέρασαν…
καί τελικά αὐτό τό ποίημα
ὀμόρφηνε τόσο ἀπ’ τήν
ἀγάπη τοῦ Θεοῦ
καί ἔγινε τό ἀγαπημένο σου…!
<>
Do, re, mi…
Καθώς γονατιστός
ἀκούμπησες τό κεφάλι σου
στίς σιδηροδρομικές ράγες
γιά νά ἀκούσης
ἄν περνάη τό τραῖνο…
θυμήθηκες τοῦ
πενταγράμμου τῆς γραμμές…
ὅπου σέ κάθε σου βῆμα
ἀκοῦς μιά νότα
ξέρεις… do, re, mi… γελᾶς, ἔ;
fa, sol, la, si
καί πάλι ἀπ’ τήν ἀρχή…!
Ὤπ… τό τραῖνο πλησίασε…
σηκώνεσαι γρήγορα ὄρθιος
καί χαιρετᾶς τούς ἐπιβάτες…!
Εὔχεσαι κάποτε νά εἶστε
ὅλοι μαζί κοντά στό Θεό,
στήν Οὐράνια Βασιλεία Του…!
<>
-Waterpool…-
Κάποια φορά πήγα
νά κάνω βουτιά
σέ μιά waterpool δίχως νερό
καί ἄκουσα τόν φροντιστή
νά μοῦ φωνάζη ἀπό χαμηλά,
Ποῦ πᾶς, δέν βλέπεις
ὅτι εἶναι ἄδεια;
… Γιά μιά στιγμή νόμιζα
ὅτι μιλοῦσε γιά τό
κενό τῆς ψυχῆς μου…
Καί ὅταν ὅλες αὐτές
οἱ στιγμές μαζί
σχημάτισαν χρόνια…
τά χρώματα τοῦ
οὐράνιου τόξου
μετατράπηκαν σέ λέξεις
οἱ ὁποῖες γέμισαν τό κενό αὐτό
μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ…!
<>
-No button…-
Εἶπα νά γράψω ἕνα ποίημα…
ἕνα ποίημα πού θά τό ἀφιερώσω
σέ ὅλους τούς
συνανθρώπους μου
μικρούς καί μεγάλους,
χωρίς εἰσαγωγικά…
κάθε ἡλικίας…
γιά ὅλες τίς στιγμές τους,
εὔκολες καί δύσκολες…
γιά τίς δύσκολες
στιγμές
πού πάτησαν forward…
πού στό δικό τους cd player
δέν ὑπάρχει backward…!
Ὑπῆρχε… ἀλλά
ξεκόλλησαν τό κουμπί…!
<>
-Κέρδισε τήν καρδιά μου-
Ἤθελα νά ἐρωτευθῶ
κι ἐρωτεύθηκα τό Χριστό…
Ξέρω ὅτι ἡ ἀγάπη μου γι’Αὐτόν
δέν εἶναι μεγάλη…
Ὅτι δέν εἶναι καθαρή…
Ὅτι εἶναι ἀναμιγμένη μέ
τίς ἁμαρτίες μου καί μέ τά
ἁμαρτωλά πάθη μου…
Ὅτι ἀκόμη ἔχω στά χείλη μου
τήν πικρή γεῦσι ἀπ’ τό
δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας…
Ἀλλά χαίρομαι γιατί αὐτή τή φορά
ἐρωτεύθηκα τό Χριστό…!
Αὐτή τή φορά καί μιά γιά πάντα
“μέ κέρδισε ὁ Ἰησοῦς
Χριστός”(Φλπ 3, 12)…!
<>
-Στούς τοίχους τῆς ψυχῆς-
Κάποιοι ζωγράφισαν στόν
τοῖχο τῆς ψυχῆς τους ὅτι
ἡ ἀθεΐα εἶναι ἐλευθερία
διότι χωρίς Θεό
ὅλα ἐπιτρέπονται…
Κάποιοι ἄλλοι ζωγράφισαν κι αὐτοι
στόν τοῖχο τῆς ψυχῆς τους graffiti
ὅτι τ’ ἀρπακτικά πουλιά
μποροῦν νά πετάξουν
“ἐλεύθερα” παντοῦ
ἀλλά τά μονοπάτια
τῶν ὄμορφων δασῶν δέν πρόκειται
ποτέ νά τά διασχίσουν…!
“Τά μονοπάτια της αὐτά
δέν τά γνωρίζουνε
τ’ ἀρπαχτικά πουλιά·
καί μάτι γερακιοῦ
δέν τά ’δε”(Ἰώβ 28, 7)
<>
-Αγριολούλουδα-
Ὅποτε ἔβλεπα ἕνα graffiti στόν τοῖχο
σκεπτόμουν “ποιοί ἀλῆτες τό ἔκαναν”…
ἀλλά δέν σκέφθηκα ποτέ
ὅτι καί τά ἀγριολούλουδα
εἶναι οἱ ἀλῆτες τοῦ Θεοῦ
πού ἀνθίζουν ἀκόμη καί τό χειμῶνα
ὅταν ἐμεῖς δέν τά βλέπουμε…
δέν σκέφθηκα ὅτι καί τά
ἀποξηραμμένα τριαντάφυλλα
κρατοῦν τήν ὀμορφιά τους
ὅλο τό χρόνο…
ὀμορφαίνοντας τό σαλόνι
τῆς καρδιᾶς μας
πού μέ τήν προσευχή
ὑποδέχεται τόν Ἴδιο τό Θεό…!
<>
-Πληγωμένα χρυσόψαρα-
Θά συναντήσης ψυχές
πού μοιάζουν
μέ πληγωμένα χρυσόψαρα
μέσα σ’ ἕνα συντριβάνι…
πού ἐνῶ προσπαθοῦν
νά ζωγραφίσουν τό
“ὅπου ἐπλεόνασε ἡ ἁμαρτία,
ὑπερεπερίσσευσε ἡ Χάρις”
ζωγράφισαν ἕνα λουλούδι
στό τοίχωμα τοῦ συντριβανιοῦ·
ἄλλο ἕνα νεανικό graffiti
ἀναζητήσεως τοῦ Θεοῦ…
ὅπου ἀντί γιά κλονάρι ἔγραψαν,
“Θυμήθηκα πώς εἶπες·
ἀναζητήστε Με”(Ψαλμοί 26, 8).
<>
-Πολύτιμα μαργαριτάρια-
Πόσα μάτια Θεέ μου
ἔχουν δακρύσει γιά Σένα
καί θά συνεχίζουν νά δακρύζουν…!
Δάκρυα δοξολογίας…
δάκρυα εὐχαριστίας…
δάκρυα μετανοίας…
δάκρυα πού καθώς κυλοῦν
μετασχηματίζονται σέ
πολύτιμα μαργαριτάρια.
Σάν ἀπό μαργαριταρένιο κολιέ
πού ἕνα παιδί τό κόβει
καί κυλοῦν τά μαργαριτάρια του
στίς ξύλινες ἁπλοϊκές σκάλες
πού ὁδηγοῦν στά βάθη
μιᾶς ὄμορφης ψυχῆς
γιά τήν ὁποία Ἐσύ Σταυρώθηκες…!
<>
-Πληγωμένο περιστέρι-
Στιγμές ὅπου μπορεῖς νά
δροσισθῆς ἀπ’ τά φυτά πού
“στοῦ Θεοῦ μας τίς
αὐλές ἀνθοῦν”(Ψ 91, 14)…
ποτίζοντας ἐκεῖνο τό λουλούδι
πού τό βαστάει ἕνα
πληγωμένο περιστέρι
μέσ’ στό συντριβάνι
τῆς ψυχῆς σου
ὥσπου νά ἀνθίση
τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ…!
<>
-Ξύλινο πάτωμα-
Προχωροῦσα στίς μύτες
τῶν ποδιῶν μου
γιά νά μήν ξυπνήσω
τή συνείδησί μου…
ἀλλά τό πάτωμα,
εὐτυχῶς,
ἦταν ξύλινο κι ἔτριζε…!
<>
-Κάποτε, σάν τώρα…-
“Ξυπνῶ κι εἶμαι
μαζί Σου ἀκόμα”(Ψ 138, 18)
γιατί Ἐσύ εἶσαι
ἀκόμη μαζί μου…!
Γιατί κάποτε, σάν τώρα,
μᾶς εἶπες,
“Θά εἶμαι μαζί σας πάντα,
ὥς τή συντέλεια
τοῦ κόσμου”(Μθ 28, 20).
<>
-Ζωγραφίζοντας ἕνα φθινοπωρινό… φίλο!-
Τό φθινόπωρο ἔφτασε
τά φύλλα πέφτουν
οἱ φίλοι ὅμως μένουν
πολλές φορές
μόνο στίς ἀναμνήσεις…!
Πέρνοντας ἕνα φθινοπωρινό
πεσμένο φίλο
μέ τό λεπτό πινέλο τῆς προσευχῆς
ἀρχίζεις καί τό ζωγραφίζεις
στέλνοντάς τους ὅλη
τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ…!
<>
-Ζωγραφίζοντας φύλλα στήν ἄμμο-
Καθόσουν στήν ἄμμο καί
ζωγράφιζες φύλλα
μέ κλονάρι τή λέξι “εὐχαριστῶ”
γιά κάθε δύσκολη στιγμή
πού σέ “σήκωσε στά
χέρια Του”(Δευτ 1, 31)·
πού δέν Τόν ἔβλεπες
δίπλα σου
γιατί ἤσουν στήν ἀγκαλιά Του…!
<>
-Σ’ αὐτούς πού δέν Τόν ζητοῦν-
“Μέ βρῆκαν αὐτοί πού δέν Μέ ἀναζητοῦσαν.
Φανερώθηκα σ’ ἐκείνους πού δέν
ρώτοῦσαν κἄν γιά Μένα”(Ἡσ 65, 1· Ρμ 10, 20)
Ὁ Χριστός κτυπάει τήν
πόρτα τῆς ψυχῆς μας
ἀλλά ὑπάρχουν φορές…
πού μπαίνει μέ τίς
θύρες κεκλεισμένες·
φανερώνεται σ’ αὐτούς
πού δέν Τόν ζητοῦν·
σ’ αὐτούς πού δέν Τόν παρακαλοῦν ποτέ…
Τούς πέρνει ἀπ’ τό χέρι
καί τούς ὀδηγεῖ
στήν Οὐράνια Βασιλεία Του…!
<>
-Τό φυτολόγιο τῆς καρδιᾶς σου-
Ἔχεις ἕνα ὄμορφο
διακοσμημένο φυτολόγιο
ὅπου ἐκεῖ μαζεύεις τά φύλλα τά ὁποῖα
σέ ἄγγιξαν μέσα ἀπ’ τό
φυτικό βασίλειο τοῦ Θεοῦ…
Στό συρτάρι τῆς καρδιᾶς σου
ὑπάρχει κι ἕνα ἄλλο
ὄμορφο φυτολόγιο ἀπ’ τήν
Οὐράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ
μέ ἁγιογραφικά φύλλα
ἀπ’ τό Εὐαγγέλιο,
τό Λουλούδι τοῦ Θεοῦ…
ὅπου “τό φύλλωμά του
δέν μαραίνεται ποτέ”(Ψ 1, 3).
<>
-Γελῶντας μόνος σου παρέα μέ μιά σκέψι-
Ἄνθρωποι πού γελοῦν μόνοι τους
παρέα μέ μιά σκέψι·
ἄνθρωποι πού γιά
πάντα μένουν παιδιά
καί πού μισούν τό μίσος·
ἄνθρωποι πού ψάχνουν
στό λεξικό νά βροῦν τίς λέξεις
πού καθρεπτίζουν τίς σκέψεις·
ἄνθρωποι πού ακούν
μουσική στόν ήχο τῆς σιωπής·
ἄνθρωποι πού προτιμοῦν
τό τίποτε γιά νά τά ’χουν ὅλα·
ἄνθρωποι πού τους
αρέσει νά ζωγραφίζουν
με λέξεις αντί γιά χρώματα…!
<>
-Χαρούμενα τραγούδια πού μιλοῦν γιά λύπη-
Ἄνθρωποι πού ενώ οἱ γονείς τους
σταμάτησαν νά τοῦς λένε
“πότε θά γίνης ἄνθρωπος;”
συνέχισαν νά τό λένε
οἱ ίδιοι στόν ἑαυτό τους·
ἄνθρωποι πού μέ κάθε χαρούμενο
τραγούδι πού μιλάει γιά λύπη
γεμίζουν χαρμολύπη·
ἄνθρωποι πού στή προσπάθειά τους
ν’ αριθμήσουν τά ποιήματα
κατάλαβαν πώς ὅλες οἱ σκέψεις
ἔχουν ἀριθμό τό σύν ἄπειρο…!
<>
-Καθισμένος στό μπαλκόνι τοῦ Θεοῦ-
Οἱ αὐλές τοῦ Κυρίου
ἔχουν τά
μπαλκόνια τους
μέσ’ στήν καρδιά μας…!
<>
-Ὑδροβιότοποι τῆς καρδιᾶς μας-
Ὁ Θεός βαδίζει
στά ἔλη τῆς καρδιᾶς μας
καί τά μετατρέπει
σέ ὑδροβιότοπους…!
<>
-Τά λεπτά πινέλα τοῦ Θεοῦ-
“Ἐγένετο πρωΐ” καί μέ τό λεπτό
πινέλο τῆς πρωϊνῆς προσευχῆς
ζωγραφίζει ὁ Θεός τήν
πιό ἁπαλή ἀνατολή τοῦ ἡλίου
μέσ’ τήν καρδιά μας.
“Ἐγένετο ἑσπέρα” καί μέ τό λεπτό
πινέλο τῆς βραδυνῆς προσευχῆς
ζωγραφίζει ὁ Θεός τό
πιό ὄμορφό Του ἡλιοβασίλεμα
μέσ’ τήν καρδιά μας.
<>
-Μάτια πού μποροῦμε νά τά κλείσουμε-
Ὅταν ὁ Θεός περπατάη
στόν παράδεισο τῆς καρδιᾶς μας,
ἀνθοσυλλέκτες φτιάχνουν
ἀντί γιά ἀκάνθινα,
στεφάνια ἀνθηρά…
σχηματίζοντας μέ
τά δάκρυα τῆς ἀγάπης
τήν πιό ὄμορφη
λιμνοθάλασσα στό κέντρο
τῆς ἴριδας τῶν ματιῶν
τῆς ψυχῆς μας…
Μάτια πού μποροῦμε
νά τά κλείσουμε
γιά νά μείνουμε λίγο μόνοι,
μόνοι μέ τό μόνο Θεό…!
<>
-Ἀλλαγή πού ὅλο ἀλλάζει ἀλλά ζῆ-
Ἄν ποτέ δακρύσουμε
ἄς ἀφήσουμε τά μάτια μας
νά παραμείνουν κλειστά
κι ἄς ἀνοίξουμε τά μάτια
τῆς καρδιᾶς μας
ὅπου ἐκεῖ φυλᾶμε
τά πιό πολύτιμα συναισθήματα…
τήν ἀγάπη καί τή
μετάνοια πρός τό Θεό,
μιά ἀλλαγή πού
ὅλο ἀλλάζει ἀλλά ζῆ…!
<>
-Ἀνατολή στή Δύσι-
Ἀνατολή τῆς Ὀρθοδοξίας
στή Δύσι τοῦ Προτεσταντισμοῦ,
εὐχή γραμμένη μέ ἡλιαχτίδες
σέ φύλλα δίχως γραμμές
μ’ ἔνδροσες λέξεις πιασμένες
σ’ ἀσημένιους συνδετῆρες…!
<>
-Λουλούδια τῆς ἀσφάλτου-
Καταρρακτώδης βροχή
πού πέφτει μέ ὁρμή
πάνω στίς τσιμεντένιες λεωφόρους
καί προσπαθεῖ νά τίς ραγίση
γιά νά μπορέσουν
νά φυτρώσουν τά λουλούδια
πού βρίσκονται θαμμένα
κάτω ἀπ’ τό χῶμα
ποτισμένα μέ αἷμα
ἀπ’ τίς ρόδες τίς ἀσφάλτου…
<>
-Ἀσήμαντες σημαντικές στιγμές-
Περπατᾶς στό δρόμο
κι ἕνα ἁπλό ἀσήμαντο
ποτιστήρι γρασιδιοῦ
ἀπροσδόκητα σέ βρέχει…
Σοῦ ’ρχεται νά θυμώσης
ἡ δροσιά του, ὅμως,
σέ πλημμυρίζει χαρά
κι ἕνα χαμόγελο δοξολογίας
ἀφήνεις νά πετάξη
ἀπ’ τό πρόσωπό σου
στό Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ,
εὐχαριστώντας Τον πού
σέ γεμίζει χαρά
ἀκόμη κι ἀπό τόσο
ἀσήμαντες σημαντικές στιγμές…!
<>
-Περι-ποίησι ψυχῆς-
Ποίησι ἀφιερωμένη στό Θεό
εἶναι ἁγιογραφία μέ λέξεις,
προσευχές πρός τόν
Ποιητή πρός περι-ποίησι
τῆς ψυχῆς μας…
<>
-Κάθε λέξι μιά πινελιά…-
Κάθε ποίημα ἕνα
ἔργο ζωγραφικῆς…
Κάθε ποιητική συλλογή
μιά πινακοθήκη ψυχῆς…!
<>
-Ροδάνθινο λουλούδι-
Δάχτυλα Ζωγράφου Ποιητῆ
οὐρανοῦ καί γῆς
ὁρατῶν καί ἀοράτων,
πού περιμένουν νά φύγουν
οἱ ἄδικοι κριτές
ἐκείνης τῆς μετανοημένης
ἁμαρτωλῆς
μιᾶς ψυχῆς
μαραμένης ἀλόης ἄρωμα,
γράφατε στό χῶμα
τῆς καρδιᾶς της
ὥσπου ἡ ἄνοιξι ἄνοιξε
τό ροδάνθινο λουλούδι
τῆς ψυχῆς της
ἀκούγοντας ἀπ’ τό Δίκαιο Κριτή
μέ Πατρική θεϊκή ἀγάπη
τό “σέ συγχωρῶ• πήγαινε γυνή
καί μήν ἁμαρτάνεις πλέον”…!
<>
-Ἄρια-
Ἀλείφεις μέ μύρο
τά Ἄχραντα πόδια τοῦ Κυρίου
κι Ἐκεῖνος τά ξερόφυλλα
τῆς ψυχῆς σου
τά μετατρέπει σέ Παράδεισο…
Στιγμές θεϊκῆς στοργῆς
πού ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος
ἔρχεται στό προσκέφαλό σου
καί σάν μέ ἄρια
σοῦ δείχνει τήν ἀγάπη Του…!
<>
-Ὁ Θεός πού ἔγινε Παιδί-
Ὁ Θεός πού μᾶς εἶπε νά
γίνουμε σάν τά παιδιά
ἔγινε πρῶτα ὁ Ἴδιος Παιδί,
γιά νά καλέση ὅλα
τά παιδιά κοντά Του…
μετατρέποντας τήν καρδιά μας
σέ κρυστάλλινο παιδικό γυαλένι
πού ἀντανακλᾶ τά χρώματα
τοῦ οὐράνιου τόξου
στά βάθη τῆς ψυχῆς μας…!
<>
-Ἄνθρωπος χωρίς ἄνθρωπο-
Μέ τήν ἀγάπη καί τήν προσευχή
γονατίζει ἡ ψυχή καί δίνει ἕνα δῶρο
στούς ἀνθρώπους ἐκείνους
πού γιά νά βροῦν
ἕνα ἄνθρωπο νά τοῦ ποῦν,
“ἄνθρωπο δέν ἔχω”,
χρειάσθηκε νά ἐνανθρωπήση
ὁ Ἴδιος ὁ Θεός…!
<>
-“Κι ἡ νύκτα σάν τή μέρα θά φωτίζη”(Ψ 138, 12)-
Ὁ Κύριος ρώτησε
τόν Πέτρο· “ἀγαπᾶς Με;”,
καί τώρα ὁ Κύριος ρωτᾶ ἐσένα…
μά πρίν προλάβης νά
Τοῦ ἀπαντήσης σοῦ λέει ὁ Ἴδιος
πόσο σέ ἀγαπάει…!
Διαπερνώντας κάθε στενή
χαραμάδα τῆς καρδιᾶς σου,
κάνοντας τή νύχτα σάν
τή μέρα νά φωτίζη…!
<>
-Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ-
Στή Δύσι μέ τά ρηχά πηγάδια
τῶν Προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν
συνάντησες τήν Ὀρθοδοξία,
τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ…!
<>
-Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέσα μας-
Ὁ Χριστός ἀνελήφθη
καί οἱ ἀνά τούς
αἰῶνες Μαθητές Του
κοιτάζουν τά πουλιά
πού πετοῦν σέ σχῆμα Σταυροῦ
μέσ’ στόν οὐρανό
τῆς καρδιᾶς τους…
Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ
μέσα μας…!
<>
-Ἡ πόρτα τῆς Κιβωτοῦ-
Ὅπως “μέτά τήν εἴσοδο
καί τοῦ Νῶε ὁ Κύριος ἔκλεισε τήν
κιβωτό πίσω του”(Γεν 7, 16)…
Ὅπως ἕνας πατέρας
βάζει τά παιδιά
του στό αὐτοκίνητο
καί τά περιμένει νά τούς
κλείση καλά τήν πόρτα…
ἔτσι κι ὁ Θεός πάντοτε μέ τόση
ἀγάπη βάζει τά παιδιά Του
στήν Κιβωτό τῆς Ἐκκλησίας Του
καί τούς κλείνει τήν πόρτα
ὁ Ἴδιος ἀπ’ ἔξω
με Πατρική στοργή…!
<>
-Θεϊκός Ἀσπασμός-
“Μνήσθητι Κύριε…
Ἀσπάζου τούς φίλους
κατ’ ὄνομα”
(Ψ 138, 7• Γ΄ Ἰω 16)
Ὁ Κύριος μέ τόση ἀγάπη,
τά δικά Του πρόβατα
καλεῖ κατ’ ὄνομα…
Ἔτσι κι ἐμεῖς μέ τήν
ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἀσπαζόμασθε
ὅλους τούς ἀνθρώπους
στήν προσευχή μας κατ’ ὄνομα…
παρακαλώντας Τον
νά τούς θυμᾶται μέ τόν πιό
γλυκό ἀσπασμό Του…!
<>
-Ἀ-θεΐας ἄλφα στερητικό-
Ἄνθρωποι πού ἄφησαν
ἕνα γράμμα νά τούς
στερήση τό Θεό…
ἄνθρωποι πού
μετέτρεψαν τά βάια σέ βία
καί τό φῶς τῆς μέρας
σέ νύχτα…
ἄνθρωποι πού τούς
φοβᾶται ἀκόμη κι ὁ φόβος,
ἄνθρωποι μέ ἀ-θεΐας
ἄλφα στερητικό…!
<>
-Γυάλινα ποτήρια-
Στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ,
γεμίζεις γυάλινα ποτήρια μέ
ποιήματα προσευχῆς…
προσπαθεῖς ν’ ἀγγίξης
τήν ἄκρη τοῦ χρόνου ἐκεῖ πού
ξεκινάει ἡ Αἰώνια Ζωή…
ψάχνοντας γιά τήν
ἀειπάρθενη ἀνύμφευτη
Νύμφη τῆς εὐχῆς
ζητώντας τό Σπίτι Τοῦ
Ἐσταυρωμένου Θεοῦ…
τοῦ Θεοῦ πού Τόν
ἀγάπησες χωρίς νά Τόν δῆς…!
<>
